Zal ik wel of zal ik niet…

Ik baalde vanavond enorm! Ik vond mezelf ook behoorlijk zielig en was stikjaloers op mijn man… want hij kan gewoon even doorhalen als hij dat wil, hij kan gewoon kiezen om over zijn moeheid heen te stappen en nog wel even die avond weg te gaan of die klus nog even af te maken. Terwijl ik weet dat ik mezelf keihard ga tegenkomen als ik niet luister naar mijn lichaam.

Dus ik moest maar weer besluiten om niet naar die workshop te gaan vanavond, want ik voelde me moe, heb overal pijn en ben zelfs af en toe instabiel als ik sta. Kortom: ik sta al behoorlijk in het rood en daarmee moet ik op de rem. En oh oh oh … wat is dat stom en oneerlijk! En ohohohoh… wat heb ik het zwaar!

Serieus.. ik heb er urenlang mee geworsteld en bakken met energie aan weggegeven om de keus te maken die ik niet wilde maken. Herkenbaar?

Als je hoogsensitief bent, heb je niet minder energie dan een ander, maar je verbruikt er meer van per moment. Dus de voorraad slinkt sneller, dus je hebt eerder tijd nodig om die weer aan te vullen. Sommige mensen hebben intrinsiek een neiging om die momenten op te zoeken en kunnen daar echt naar uitkijken. Andere mensen hebben wat meer moeite om die rust op te zoeken, hoewel ze er uiteindelijk minstens zoveel aan hebben en van genieten. Uiteraard verschilt dit ook per moment en levensfase.

Ik ben zo iemand die intens kan genieten van mijn alleen-tijd, maar ook heel intens kan uitkijken naar activiteiten. En dat levert soms oorlog op in mezelf. Ik zie het ook in mijn kinderen terug. Het is soms pijnlijk om te zien hoe enorm ze in conflict kunnen zijn in zichzelf over het wel of niet willen spelen met een vriendje, waarbij het perspectief van een teleurgesteld vriendje het nog lastiger kan maken. Laatst had ik met mijn zoon een overzicht gemaakt van de plussen en minnen van die twee keuzes en dat kwam lastig genoeg uit op 50/50. Hij werd er boos en chagrijnig van!

En dan? Hoe maak je dan toch een keuze?

Bij mijn kinderen maak ik vaak een keuze voor hen en kijk naar hun eerste reactie. Dan spreekt hun onbewuste, hun lichaam, nog het meeste. Zie ik dan dat mijn keuze opluchting geeft, dan is dat wat het is. Zie ik teleurstelling of een duidelijke nee, dan gaan we voor de andere optie. Ze weten inmiddels dat het zo werkt en geven zich eraan over.

Bij mezelf werkt dat niet zo goed. Ik kan mezelf namelijk niet zo goed ‘lezen’ en mijn neocortex heeft een iets te grote mond in dit soort momenten. Voor mij werkt de ‘langetermijnfocus’ beter. Daarmee bedoel ik niet alleen dat ik kijk naar wat de gevolgen zijn op de lange termijn. Die kan ik namelijk bijna elke kant op redeneren. Maar wat ik vooral doe is nadenken over wat ik op de lange termijn wíl. Wie ik op de lange termijn wil zijn. Of het past in het plaatje wat ik van mezelf heb over een jaar of langer. Past het in het plaatje.. dan ga ik ervoor. Past het niet in het plaatje.. dan laat ik het voor nu voorbij gaan.

Terug naar mijn zielige moment.. ik wil graag naar die workshop, maar het lijf heeft het zwaar (ook vanwege een fysieke aandoening). Mijn focus voor de komende maanden heb ik gelegd op het herzien van 1 boek en het schrijven van een ander, nieuw boek. Daar wilde ik voor gaan en voor laten. Het live volgen van deze workshop is daarin niet helpend, eerder andersom. Want als ik teveel overprikkeld raak, komt er van schrijven ook minder.

Intussen heb ik mijn verbeeldingskracht (ook een mooi kenmerk van hoogsensitiviteit) ook gefocust op dit plan. Ik zie mezelf in alle rust schrijven aan een boek, onderzoek doen, op tijd rusten en zonder al te veel (fysieke) ellende uiteindelijk trots een boek vasthouden bij een boekpresentatie in een boekwinkel. Ik voel de kaft van het boek in mijn handen, ruik de versgedrukte bladzijden, voel mijn hart zwellen van trots vanwege mijn doorzettingsvermogen en de lichte angst van wat het allemaal teweeg zal brengen.

Je snap dat het zielige moment volledig in rook is opgegaan. Zonder al te veel spijt besluit ik om vanavond thuis te blijven en mijn rust te pakken. Ik heb zelfs zin in de zelfzorg die ik hiermee aan mezelf geef, omdat ik zin heb in de superleuke dingen die me staan te wachten!

Langetermijnfocus is een van de emotievaardigheden die aan bod komen in mijn workshops en zeker ook in de groepstraining die in het nieuwe schooljaar gaat beginnen. Wil je ook leren hoe jij en je kinderen op een verfrissende, zelfverantwoordelijke manier met je emoties en je keuzes om kunnen gaan? Wil je emotievaardigheden leren die je de rest van je leven kunt gebruiken; ook in zware tijden? Geef je dan op via dit mailadres: mirjam@eigenwaardigleven.nl