Zelfzorg mag best een beetje pijn doen

Dit blog schrijf ik minstens zoveel voor jullie als voor mezelf.

Vanmorgen keek ik voordat ik de computer pakte om te gaan werken even op Insta. Ik heb een aantal mensen die ik daar volg en 1 daarvan is businesscoach Veronique Prins. Zij is.. hoe zal ik het zeggen… stevig in haar bewoordingen en haar claim als ‘Kick Ass business coach’ maakt ze ruimschoots waar. Je moet er tegen kunnen, zeg maar.

Op dit moment is zij bij haar eigen coach ergens in Amerika en post af en toe wat quotes. Ik snap inmiddels helemaal waarom deze amerikaanse coach zo goed bij Veronique past, want ook deze uitspraken zijn niet mals! Een paar ervan op een rijtje:

‘ The easiest thing to fake is authenticity’.

‘Are you going through it of growing through it?’

‘Most people stop too soon to avoid being uncomfortable’

En dan haalt ze nog een boek aan van een spreker, met de titel: ‘You’re broke, because you want to be’.

Serieus.. het is af en toe ijzingwekkend kort door de bocht en hard om te zeggen en mijn hsp-nuance-liefhebbende-hartje kan het soms niet aanhoren, maar ik doe het wel. Want in al die quotes en liefdevol-confronterende taal zit teveel waarheid die ik nodig heb!

Als hoogsensitief mens heb ik een groot gevoelsdeel in mij. Ik zie, hoor, denk en vooral voel zoveel. En dat gevoel heb ik veel te lang niet serieus genomen, weggeduwd, weggeredeneerd en daarop ben ik leeggelopen. Ik ben mezelf kwijtgeraakt omdat ik niet meer op mijn gevoel durfde te varen en het eigenlijk niet eens meer wilde voelen. Het is ook niet gemakkelijk in een wereld die zó cognitief ingesteld is! Van jongs af aan leren we onszelf aan te passen aan de verwachtingen van anderen of de verwachtingen die we denken dat anderen van ons hebben en dat gaat zo automatisch! Je merkt niet eens dat je je aanpast totdat je door het ijs zakt en ontdekt dat je jezelf kwijt bent.

Ook bij kinderen gebeurt dit al. Kinderen die eigenlijk veel willen en moeten bewegen, die daar behoefte aan hebben, zitten netjes op hun plek in de klas en kúnnen dat prima! Maar doordat ze onbewust hun drang tot bewegen moeten onderdrukken, halen ze minder goede resultaten dan ze eigenlijk zouden kunnen. Kinderen die gevoelig zijn voor de emoties en sfeer van anderen leren vanzelf dat ze iedereen een handje moeten geven en aan moeten kijken, ookal voelen ze zich ongemakkelijk bij iemand. Als we dat ongemak niet benoemen, maar gewoon de verwachting neerleggen dat het zo hoort.. leert een kind zijn eigen intuitie wantrouwen en wegstoppen.. om daar later weer met hard werken naar terug te willen keren als de burn-out de andere weg heeft gewezen.

Maar vertrouwen op ons gevoel betekent niet dat we maar met alle winden van onze emoties mee moeten waaien en – zoals een moeder op school het zo kernachtig kan verwoorden- ‘bij elke scheet thuisblijven’. Goed voor onszelf (of onze kinderen) zorgen betekent naast luisteren naar ons gevoel ook persoonlijk leiderschap inzetten om het goede te doen.

Je mag iets absoluut reuze spannend vinden, maar het toch gewoon gaan doen. Zodat je er doorheen gaat, terwijl je je angst blijft voelen. Dán neem je jezelf en je gevoel serieus, maar doe je toch wat op langere termijn goed voor je is. (ohhh…. Mijn nuance-alarm gaat aan.. dus je mag alle nuances er zelf even bijdenken, als je de bedoeling van de boodschap ook maar oppikt)

Het is goed om thuis te blijven als je ziek bent, maar dan moet je ook niet stiekem toch even aan het werk gaan omdat je het werk niet los kunt laten. Als je ziek thuis bent, mag je nadenken op welke manier je je lichaam het meeste ruimte geeft om te herstellen en dat dan ook doen.

Als je steeds je bed niet uit kunt komen ’s ochtends, zul je jezelf misschien een uurtje eerder naar bed moeten sturen ’s avonds. Dat is de betere keus dan elke avond netflix blijven kijken en jezelf overdag af en toe zielig vinden omdat je zoveel sneller moe bent dan anderen. Zoals Pippi Langkous zichzelf met strenge hand naar bed stuurt, zo mogen wij onszelf soms ook wat meer opvoeden in onze zelfzorg. Het mag best een beetje pijn doen af en toe.

Dit soort gedachten komen bij me op als ik de strenge taal van mijn businesscoach hoor. Het maakt me volwassener in mijn persoonlijk leiderschap, duidelijker als ik mijn gevoelige kinderen leer om hun gevoel serieus te nemen én de goede dingen te doen en het maakt me een betere coach.

En mijn nuance-liefhebbende-hartje neem ik ook serieus.. de rest van de dag laat ik Insta aan me voorbij gaan.